.. /Bir gün hastaneye bir tanıdığı ziyaret için gittim. Dört hastanın yattığı odaya girdim. Hasta olan yakınımın durumunu sormak için yatağının ucuna oturup sohbet ettik. Odada yatan diğer hastalara da, "Geçmiş olsun" dedikten sonra sohbete devam ettik.
Tam karşımdaki yatan, saç sakal karışık hasta gözlerini benden ayırmıyor. Birkaç kez, "Tanışıyor muyuz?" diye sormaya niyetlendimse de vazgeçtim.
Ziyaretin sonunda kapıya yönelip kalkıp gidecekken sürekli bana bakan hasta, gülümseyen bir yüz ifadesi ile:
- Kardeş nerelisin? diye sordu?
- Diyarbakır! Dedim.
- Adınız Aziz mi?
- Evet.. dedim.
- Bak ben seni yürürken aksamandan tanıdım.. dediğinde hemen yatağının yanındaki koltuğa oturdum.
Başladı konuşmaya:
“Seninle Amed Zindanında iki gün aynı hücrede kalmıştık. Ben Mardin Derikli Ahmet ”dediğinde tanımıştım.
Özlemle kucaklaştık. O günleri konuşurken ağlamaya başladı.
Sonra, "Neyin var, rahatsızlığın ne? " diye sordum.
“Böbreklerim iflas etmiş” dedi ve ardından devam etti. Tam on yıl cezaevinde kalmış. Hücreler, işkenceler derken on yılın sonunda hasta bir bedenle tahliye olmuş. Beş yıl sonra eşi ölmüş, üç çocuğunu büyütmek için Adana'da ayakkabı boyacılığı yapmış. İlerleyen yıllarda çocuklarından biri ortadan kaybolmuş, "Halen de ölü mü, yoksa sağ mı bilmiyorum" dedi.
Hastalığı ilerleyince Adana'dan İstanbul'da yaşayan oğlu ve gelininin evine yerleşmiş. Bir gece polisler evlerini basıp oğlunu ve gelinini alıp götürmüşler. Tam yedi yıldır hapistelermiş. İki torunu ile birlikte yaşamaya başlamış. Torunundan kız olanı lisede okuyor. Erkek olanı da okulu bırakıp Sanayi sitesinde çalışıyormuş.