Gökyüzüne doğru uzayan binalar fabrika bacalarının yerini aldı
Şikayetimi fabrika bacalarınaydı ama binalar daha feci oldu
Köyler boşaltılınca insanlar şehirde farklı kültür oluşturdu
Sen toplu yaşam hukuku dersin onlar yayvan mahalle anlar
Bu kadar karmaşıklık kendiliğinden gelmedi
Bizim hatamız sonucuydu
Daha hünerimizi ortaya dökemedik dememe gerek kalmadı
Her şey ortada
Dümeni eline geçiren başlıyor bencil olmaya
Bir yandan şikâyet eder bencillikten ama alasını yaşatır topluma
Sahne kocakarı gibi asık surat doğurdu
Su tulumları delinir sahra çöllerinde
Ağızlardan kötü laflar ye yılıyordu
Nefesi bile zor olan havaya karışarak
Yaşama uyum sağlamıyordu
Uyumsuz parçaları yine ben topladım galiba
Ölümcül hastalığa yakalanmış gibi dağınıklığı toplayarak
Bedeli ne ağırmış be bu yaşamın,
şiirimi sana ısmarlarken bu kadar yalnızlık hissedeceğimi düşünmezdim
Bedenimden şiir çıkınca ruhun çıkması gibi vasat kaldım
Gıdasız kaldım
Annesini kaybeden kuzu misali cılız kaldım
Her bir işte hayır vardır diye
Emzirileceğim birden fazla anne buldum
Kendimiz feda edebileceğim nice arkadaş
Beraber göklere çıkacağımız bir de sevgili
Yalnızlık çeken varsa aşk kuyruğuna geçsin şiir geliyor