.. /Yangında yüzü yanan kadıncağız hastaneden taburcu edilerek eve getirildiğinde bu kez yangın yüreğinin orta yerinde başladı. Günlerdir özlemini çektiği çocuğuna sarılmak isteyince, annesini tanımayan çocuk, korkunç bir çığlık atmışt. "Bu benim annem değil, annemi istiyorum! " diye feryat etti. İki gözü iki çeşme kadın yaşadığına sevinememiş, "İşte şimdi öldüğümü anladım" diyerek çocuğuna yabancılaşan yüzünden nefret etmişti. Hiç bir teselli onu hayata bağlayamaz artık.
Çocuk için de artık annesi yoktu. Kendisinden korkup kaçan bir çocuğa annelik yapmaya çalışmak dünyanın en zor işi maalesef.
Vücuttaki bütün yaralar zamanla iyileşir belki ama ruhta oluşan yara sürekli kanayacak. İşte bu yaralar nasıl kabuk bağlayacak onu kestirmek oldukça güç.
Mezarı olmayan bir annenin çocuk için acısı çekilecek gibi değilken, bir annenin çocuğunu uzaktan sevme psikolojisini hiç bir bilim açıklayamaz.
Şimdilik çocukları oyuncaklarla teselli etmeye çalışıyoruz, ya sonrası?