.. /Rahatsızlığım nedeniyle sık sık eczaneye gidip ilaçlar ile haşır-neşir oluyorum.
Yaşlı bir kadın da ilaç alıyordu.
Eczane çalışanı genç kız, "Katılım payı olarak 28 lira ödeyeceksin" deyince, kadın, "Param yok, veremem" dedi.
Eczane çalışanı kız, "Para yoksa İlaç da yok" deyince, orada bulunan genç bir kadın cebinden çıkarıp ödedi.
Yaşlı Kadın, parayı ödeyen genç kadına teşekkür ederken birden bana bakıp, "Oooo hocam siz de mi hastasınız? " diye sorunca şaşırdım.
Kadını tanımıyordum. Meğer yaşlı kadın okula çocuklarını getirip-götürdüğü zamanlar beni tanıyormuş.
Hal, hatır sorup ayaküstü konuştuk.
Geçim sıkıntısından, hastalıklardan, çocuklarının ilgisizliğinden…
Kadın, derdini dökecek birini arıyormuş gibi konuşmasını sürdürdü, "Hocam, siz öğretmenlerden de şikayetçiyim" dedi gülerek,
"Neden?" diye sordum. "Ne biçim öğrenci yetiştirmişsiniz? Görüyordun karda, kışta, yağmurda, fırtınada çocukları okula getirip, saatlerce de çıkmalarını bekliyordum. Şimdi hastayım, hiç biri ne arar, ne sorar.." diye dert yandı.
Moral olsun diye, "İnsanların fıtratını değiştirmek zor, bazı şeyleri eğitimle değiştiremezsiniz" dedim.
Güldü, "Hoca, benim çocuklar pzvnk babalarına çekmişler, öldü de kurtuldum"
Karşılıklı gülüştük...
Kapıdan çıkarken bana, "Hoca biliyor musun benim çocuklar da babaları gibi o partiye oy veriyorlar" dediğinde, "Hangi parti? " diye sordum merakla.
Etrafı gözleri ile süzdükten sonra, "Hoca başıma iş açma şimdi" dedi ve uzaklaşıp gitti.
İşte böyle dostlar. Şairin dediği gibi, "Olancası bir tutam can, kadasına belasına sunduğum ben öleydim loooyy!"