. /Yazın köye gittiğimde Ruken ve İrem ile arkadaş olmuştuk. İrem, benim sakat olan bacağım için üzülüyordu. Sürekli bana Kürdçe "Xalo lıngê te çı bûye?" (Dayı ayağına ne oldu?) diye hep sorardı. Ben de üzülmesin diye düştüğümü, bir müddet sonra düzeleceğini söylerdim.
Yoksul bir ana babaya sahip İrem ve Ruken için kışlık elbiseler de alarak köye geldim. Elimde onlara aldığım elbiseleri uzattığımda Ruken kaptığı gibi içeri kaçtı, İrem'in ise paket umurunda değildi, elimde kendisi için aldığım elbiseye bakmıyordu bile. Sürekli ayağıma bakıp hüzünlü bir yüz ifadesi ile bana sitem edercesine, "Ka te dıgo nıgê min yên baş bibe?" (Hani bana ayağım iyileşecek diyordun?)
Zar zor teselli ettim ve ona gerçeği anlattım. Çok üzüldü, adeta gözlerinde hüzün bulutları oluştu. Ağlamaması için hemen konuyu değiştirerek aldığım elbiseleri giydirip, gözlüğünü de taktırıp resmini çektim.
Karşılıksız sevgiyi arıyorsanız, çocukları çok sevin ve sevindirin. Başka sevgi tanımıyorum.
***
Bu topraklarda dedesinin mezarı bile olmayan devşirmeler keyif çatarken, gerçek sahipler ise kendi toprağının ikliminde üşüyor.
Hat ji derve ço dı berde.
Xalê Îsmet
***
Hele şu seçimler bir bitsin, bütün dostlukları yeniden gözden geçireceğim…
***
Güneşli, baharı anımsatan bir havada Diyarbakır -Mardin insan ruhunu tedavi ediyor adeta.…
***
Tekrar olsun; Kişilik yürekte…
Kendimizi başkalarına anlatma çabasına girmemize hiç gerek yoktur. Herkes kimliğini cebinde, kişiliğini yüreğinde taşır.