Benim gibiler için 70 yaşına yaklaşmak yakın bir uzaklığı gösterse de, sosyal medyada 60’ını aşıp 70’e yaklaşmakta olan birinin yaşadığı zihinsel değişikliklerle ilgili bir yazı oldukça ilgimi çekti. Yaşarsak eğer biz de de olası değişmeleri not aldım.

Belli ki kurmaca bir yazı ama doğruluk payı da yok değil. Yazıdan çıkardığım ders şu; Maskelediğimiz kişiliğimizden kurtulma günleri diyebilirim. İhtiyacımız olan huzur, cömertlik, aslında olmayanlarla edindiğimiz dertler vs.

Aslında bunları 60’tan 70’lere giderken değil de yaşamımıza yaymamız daha mantıklı.

Neyse, uzatmadan, bakın neler hissetmiş o yaşlardaki arkadaş bakalım;

Ailemi, kariyerimi ve pozisyonumu sevdiğim yılların ardından, şimdi eski arkadaşlarımı sevmeye başladım.

Bir atlas olmadığımın farkına vardım. Dünyayı omuzlarımda taşımam gerekmiyor.

Meyve sebze satanlarla pazarlık yapmayı bıraktım. Sonuçta, bir kaç kuruş fazla ödememle cebimde bir delik açılmayacağını biliyorum ama o bir kaç kuruş, zavallı adamın kızının okul masraflarını ödemesine yardımcı olabilir.

Taksi şoförüne ödeme yaptığımda, para üstünü almıyorum. Ekstra para kazanmak yüzüne bir tebessüm kondurabilir. Ne de olsa benden çok daha fazla yoruluyor.

Yaşlılara bu hikâyeyi anlatmıştınız demeyi bir kenara bıraktım. Ne de olsa, bu hikâyeler hatıralarını canlandırmalarına ve geçmişi tekrar yaşamalarına yardım ediyor.

İnsanları hatalı olduklarında bile düzeltmemeyi öğrendim. Ne de olsa, herkesi mükemmel yapma sorumluluğu bana ait değil. Huzur mükemmeliyetten çok daha önemli.

Cömertçe ve bolca iltifat ediyorum. Ne de olsa, bu yalnızca karşımdakine değil, benim de ruh hâlime iyi geliyor.

Kıyafetlerimdeki kırışıklığı ya da bir lekeyi dert etmemeyi öğrendim. Netice itibariyle, kişilik görünüşten daha çok öne çıkar.

Benden farklı kişilerle tartışmaktan kaçınıyorum. Ne de olsa, onlar iyi ilişkiler yürütmenin önemini bilmiyor olabilirler ama ben biliyorum.

Beni kirli oyunlarıyla saf dışı bırakmak isteyen biri olduğunda, sakinliğini koruyorum. Nihayetinde, ben ne kirliyim ne de kimseyle bir yarış halindeyim.

Duygularımdan utanmamayı öğreniyorum. Ne de olsa, beni insan kılan duygularım.

Bir ilişkiyi koparıp atmaktansa egomu bir kenara bırakmanın daha iyi olduğunu öğrendim. Sonuçta ego tek başıma olmama neden olacakken ilişkiler asla yalnız kalmamamı sağlıyor.

Her günü son günümmüş gibi yaşamayı öğrendim. Ne de olsa, öyle de olabilir.

Beni mutlu eden şeyleri yapmayı öğrendim, ne de olsa ben kendi mutluluğumdan mesulüm, başkasınınkinden değil.