Diyarbakır’da fırın çalışanları ilki 14 Ocak Cumartesi, diğeri 16 Ocak Pazartesi olmak üzere iki eylem yaptı.

Talepler belli; Çalışma koşulları ve yevmiyelerin iyileştirilmesi, sosyal güvence ve beraberinde diğer sosyal haklar. Bilcümle insanca yaşam.

Bu konuda seslendikleri yer başta Fırıncılar Odası Başkanı ve konu ile ilgili tüm yetkililer.

Hiç birinden ses yok.

Fırıncılar Oda Başkanı Diyarbakır Esnaf Sanatkarlar Odası bünyesindeki odalardan biri ve kendisi de fırın(lar) sahibi velhasıl patron.

Diğer yetkililer kimler?

SGK İl ya da ilçe müdürleri, onlardan da ses yok.

Maliye bu işle ne kadar ilgili bilemem ama SGK bu konuda zorlayıcı olabilir.

Çalışanların haklı talepleri karşısında kentteki siyasi partiler ve sivil toplum da sessizlik kervanına katılmış sus pus…

Birilerinin mikrofon uzatmasını mı bekliyorlar?

Başta devletin ilgili kurumları, sendikalar, siyasi partiler, sivil toplumun çalışanların “sessiz çığlık” diye tabir ettikleri sese kulak vermesi lazım.

Bu tüm kamuoyunun eksikliği!

Çalışanlar çıkmış, “Sigortasız, izinsiz ve düşük yevmiye ile çalışıyoruz” diye haykırıyorlar ve o günden beri ses yok.

Koskoca bir ayıptan bihaber yaşamışız. Bizleri gaflet uykusundan uyandırdılar.

Yine onların namuslu elleri ve dilleriyle kurduğu cümleleri tekrarlayarak ben de köşemden sesleniyorum:

“Zahmetsiz rahmet bekleyen bireyler değiliz, biz yalnızca taşımış olduğumuz ağır yükün altında ezilmek istemiyor ve emeğimizin zayii edilmemesini talep ediyoruz.”

Tribüne oynayan sivil toplum başkanlarının popülist çıkışlar arasında kaybolmasın bu çığlık.

Yanınızdayız arkadaşlar…